Szczepienia u osób z obniżoną odpornością są zazwyczaj dobrze tolerowane i nie należy się spodziewać niepożądanych odczynów poszczepiennych innych niż w ogólnej populacji osób dorosłych.
Niedobory odporności
Niedobory odporności mogą być wrodzone lub nabyte.
Wrodzone niedobory odporności:
- są spowodowane zaburzeniami składników układu odpornościowego, np. przeciwciał lub innych substancji związanych z odpornością na zakażenie
- mogą się ujawniać w pierwszych miesiącach po urodzeniu.
Nabyte zaburzenia odporności mogą być m.in. wynikiem:
- trwających lub przebytych ciężkich zakażeń wirusowych, bakteryjnych lub chorób układowych
- działania czynników zewnętrznych, np. niedożywienia
- leczenia np. chemioterapią
- stanu po przeszczepie narządowym.
W przypadku niedoborów odporności warto pamiętać, że:
- opracowywane są coraz to nowe możliwości szczepień u chorych z zaburzeniami układu odpornościowego
- wiele stanów związanych z zaburzeniami odporności powoduje jedynie okresowe przeciwwskazania do szczepień.
Jak podchodzić do szczepień przy niedoborach odporności
Wskazania do szczepień osób z obniżoną odpornością powinny być rozważane:
- indywidualnie
- w odniesieniu do konkretnej szczepionki
- w zależności od rodzaju choroby, typu, czasu leczenia chorego.
Zakres szczepień zależy od:
- rodzaju choroby
- typu leczenia
- czasu leczenia immunosupresyjnego – stosowanego m.in. w transplantologii, gdy celowo osłabia się układ odpornościowy, aby nie odrzucił przeszczepu
- długości leczenia, np. przy radioterapii.
Jak szczepić osoby z niedoborami odporności
Szczepienia osób z zaburzeniami odporności powinny odbywać się pod kontrolą lekarza z doświadczeniem pracy z osobami z tej grupy. On może ustalić specjalne schematy dawkowania i inne zasady szczepienia.
Doświadczony specjalista – np. lekarz poradni szczepień, immunolog, hematolog, transplantolog – ma wiedzę na temat aktualnego stanu immunologicznego pacjenta oraz zna wytyczne dotyczące bezpieczeństwa szczepień.
Lekarz zdecyduje, czy możesz dostać np. szczepionkę żywą, która zawiera drobnoustroje lub zaproponuje inną opcję.
Otoczenie osób z obniżoną odpornością
Jeśli masz bliski kontakt z osobą o upośledzonej odporności i zachorujesz na chorobę zakaźną – możesz zakazić ją wirusem lub bakterią. Zawsze warto jest szczepić zdrowe osoby przebywające w bliskim kontakcie z chorą osobą. Należą do nich:
- personel ochrony zdrowia
- domownicy
- rodzina
- przyjaciele.
Jeśli jesteś w tej grupie, zadbaj o profilaktykę chorób zakaźnych.
Po przyjęciu szczepionki żywej nie jesteś zagrożeniem dla osoby z niedoborem odporności. Jeśli masz wątpliwości – zapytaj lekarza.
Immunosupresja – terapia czasami stosowana dla celowego obniżenia odporności pacjenta w transplantologii i leczeniu alergii lub chorób autoimmunologicznych.
Osoby z otoczenia pacjenta z niedoborem odporności:
- mogą być szczepione przeciw odrze, śwince i różyczce
- mogą być szczepione przeciw ospie wietrznej – jeśli masz osutkę czyli zmiany skórne w miejscu szczepienia, wskazana jest izolacja od osoby, która jest w immunosupresji
- mogą być szczepione przeciw rotawirusom.
Uwaga! Jeśli jesteś w immunosupresji i Twoje dziecko zostało zaszczepione przeciw rotawirusom, powierz komuś innemu zmianę pieluszek przez 7-14 dni po szczepieniu dziecka.
Więcej przeczytasz na stronie szczepienia.info.
